Παράξενα του χρόνου: Στο κέντρο της Γης, το ρολόι πάει 2,5 χρόνια πίσω

To πρόσωπο της Γης είναι πιο γερασμένο από τον εσωτερικό της κόσμο 

 

 

Ώρχους, Δανία

Τι ώρα είναι; Η απάντηση ποικίλλει ανάλογα με το βάθος: λόγω της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν, το κέντρο της Γης είναι 2,5 χρόνια νεότερο από το έδαφος που πατάμε, δείχνουν οι τελευταίοι υπολογισμοί.

Όπως προέβλεψε πριν από έναν αιώνα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο χρόνος τρέχει πιο αργά όταν η δύναμη της βαρύτητας μεγαλώνει. Και αυτό σημαίνει ότι στην κορυφή ενός βουνού ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ό,τι στη βάση του, αφού η απόσταση της κορυφής από το κέντρο του πλανήτη είναι μεγαλύτερη και η βαρύτητα μικρότερη.

Το φαινόμενο έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά και πρέπει μάλιστα να λαμβάνεται υπόψη στο σύστημα GPS -ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα για τους δορυφόρους του συστήματος, και αν αυτή η διαφορά δεν λαμβανόταν υπόψη η απόκλιση στο γεωγραφικό στίγμα θα έφτανε τα πολλά χιλιόμετρα ανά ημέρα.

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές της τελευταίας μελέτης, τη δεκαετία του 1960 ο αμερικανός κβαντικός φυσικός Ρίτσαρντ Φέινμαν είχε υπολογίσει ότι η χρονική απόκλιση ανάμεσα στην επιφάνεια και τον πυρήνα της Γης ήταν μία με δύο ημέρες.

Ο Δρ Ούλριχ Ούγκερχοφ του Πανεπιστημίου του Ώρχους στη Δανία είχε τη σωφροσύνη να διασταυρώσει την εκτίμηση του Φέινμαν πριν την συμπεριλάβει σε ένα σύγγραμμα που συνέτασσε για τους προπτυχιακούς φοιτητές του.

Υπολόγισε έτσι τη διαφορά στο βαρυτικό δυναμικό -ένα μέτρο του έργου που παράγει η βαρύτητα μετακινώντας ένα σώμα προς τα κάτω- ανάμεσα στο κέντρο και την επιφάνεια του πλανήτη. Οι υπολογισμοί έδειξαν ότι, για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στην επιφάνεια, ο χρόνος στο κέντρο της Γης υπολείπεται κατά 3 x 10^-10 δευτερόλεπτα.

Στα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια που έχουν περάσει από τον σχηματισμό του πλανήτη, η σωρευτική διαφορά φτάνει περίπου τον ενάμισι χρόνο.

Αυτό, όμως, ισχύει μόνο αν θεωρήσει κανείς ότι η Γη είναι ομοιογενής. Στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού ο πυρήνας του πλανήτη αποτελείται κυρίως από σίδηρο και έχει μεγαλύτερη πυκνότητα από τον μανδύα και τον φλοιό. Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν το βαρυτικό πεδίο, ο Ούγκερχοφ καταλήγει στην εκτίμηση ότι ένα ρολόι στο κέντρο του πυρήνα θα πήγαινε 2,5 χρόνια πίσω σε σχέση με ένα ρολόι στην επιφάνεια της θάλασσας.

Στην περίπτωση του γιγάντιου Ήλιου, προσθέτει ο ερευνητής, η χρονική διαφορά ανάμεσα στο κέντρο και την επιφάνεια είναι ακόμα μεγαλύτερη, γύρω στα 40.000 χρόνια.

Παραμένει πάντως ασαφές αν ο Ρίτσαρντ Φέινμαν έκανε λάθος στις πράξεις, ή αν η εκτίμησή του μεταφέρθηκε αλλοιωμένη από «χρόνια» σε «μέρες» από άλλους επιστήμονες.

Όπως επισημαίνει ο Ούγκερχοφ στο περιοδικό New Scientist, «θα πρέπει κανείς να είναι πάντα προσεκτικός και να διασταυρώνει τα λεγόμενα ακόμα και των διάσημων ανθρώπων».

Η μελέτη του είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv.

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πρατικάκης

Newsroom ΔΟΛ

Η NASA παρουσιάζει: To Βόρειο Σέλας σε κινηματογραφική ποιότητα UHD

Ουάσινγκτον

Την τελευταία λέξη της τεχνολογίας όσον αφορά την ποιότητα της εικόνας χρησιμοποίησε η NASA για να δημιουργήσει μια σειρά από νέα βίντεο. Το πρώτο από αυτά δείχνει το Βόρειο Σέλας όπως το έχουν καταγράψει οι κάμερες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Τα βίντεο είναι τεχνολογίας Ultra High Definition η οποία προσφέρει μέγιστη καθαρότητα εικόνας, ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες, μεγαλύτερη γκάμα χρωμάτων, πιο έντονο δυναμικό contrast και ομαλότερα frame rates. Ουσιαστικά το «Ultra High Definition» είναι μία παραλλαγή του 4Κ κινηματογραφικού στάνταρ, της ποιότητας εικόνας δηλαδή που προσφέρεται στο σύγχρονο σινεμά.

Τι κρύβει το μυστήριο με την τεράστια πέτρινη μπάλα; Εξωγήινοι ή απομεινάρι ενός αρχαίου πολιτισμού;

Μια τεράστια πέτρα. Ολοστρόγγυλη και καλοσμιλευμένη σαν από ανθρώπινο χέρι που ανακάλυψε ένας αρχαιολόγος στη Βοσνία, έχει διχάσει την επιστημονική κοινότητα.

Θυμάστε την πρώτη ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς όπου ξαφνικά μέσα σε έναν πανάρχαιο ναό, αρχίζει να τον κυνηγά μια τεράστια πέτρινη μπάλα για να τον λιώσει; Κάτι παρόμοιο ανακάλυψε θαμμένο στο έδαφος, ένας αρχαιολόγος από τη Βοσνία, ο Σαμ Οσμανάγκιτς.

Ο αρχαιολόγος πριν λίγες εβδομάδες βρισκόταν βαθιά χωμένος στο δάσος Πουντουνάβλιγιε, όταν είδε κάτι που του κίνησε το ενδιαφέρον. Ανάμεσα σε καφετιά πεσμένα φύλλα είδε κάτι να εξέχει. Κοίταξε καλύτερα και διαπίστωσε πως πρόκειται για το μέρος που εξέχει, από μια θαμμένη μπάλα!
Επέστρεψε στον χώρο με συνεργείο και έσκαψε γύρω γυρω. Ύστερα από λίγες ημέρες αποκάλυψε μια τεράστια πέτρινη μπάλα. Για την ακρίβεια την μεγαλύτερη πέτρινη μπάλα που έχει βρεθεί στον κόσμο. Και για να είμαστε ακόμη περισσότερο ακριβείς η μπάλα αυτή δεν έχει βγει ολόκληρη στην επιφάνεια παρά μόνο ένα μεγάλο μέρος της.

Η ακτίνα της ξεπερνά το 1,5 με 1,8 μέτρα. Στο εσωτερικό της αλλά και η βάση του πετρώματος από το οποίο αποτελείται έχει τεράστια περιεκτικότητα σε σίδηρο και οι υπολογισμοί του αρχαιολόγου λένε πως το βάρος της όταν βγει ολόκληρη στην επιφάνεια θα φτάνει τους 30 τόνους.
Ο Οσμανάγιτς εκφράζει τη θεωρία πως πρόκειται για απομεινάρια ενός πανάρχαιου και εξελιγμένου πολιτισμού που για κάποιο λόγο εξαφανίσθηκε και όπως λέει ο ίδιος: «Θα αποδείξει πως στη Νότια Ευρώπη κατοικούσε ένας υψηλής στάθμης αρχαίος πολιτισμός. Η πέτρα αυτή είναι τόσο τέλεια που έχει γίνει μόνο με τη βοήθεια μηχανημάτων που αγνοούμε. Είναι απομεινάρι από το μακρινό παρελθόν.»

Οι ισχυρισμοί του πάντως δεν πείθουν όλους τους επιστήμονες. Ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ Μάντι Έντουαρντς, εικάζει ότι ο συγκεκριμένος βράχος θα μπορούσε να σχηματιστεί από μια καθίζηση χιλιάδων ετών μέσα στη γη, από φυσικό μεταλλικό τσιμέντο. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Αρχαιολόγων Άντονι Χάρντινγκ προσδιορίζει επίσης πως μπορεί να δημιουργήθηκε κατά την εποχή του χαλκού, ή λίγο αργότερα, κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, ή ακόμη και κατά τον Μεσαίωνα, από ανθρώπινα χέρια. Μένει μόνο να βγει ολόκληρη η πέτρα από το έδαφος για να μπορέσουν οι επιστήμονες να εργασθούν επάνω της και να εξάγουν τα συμπεράσματα τους.

Huacachina: Το χωριό-όαση στη μέση της ερήμου (Περού)

Στα νοτιοδυτικά του Περού στην άγονη έρημο Ατακάμα, το μικροσκοπικό χωριό απέχει 5 χλμ. από την πόλη Ica των 220.000 κατοίκων. Στο Huacachina, ωστόσο, κατοικούν μόλις 100. Εδώ αξιοθέατο είναι το ίδιο το χωριό που βρίσκεται χτισμένο γύρω από μια μικρή φυσική λίμνη στη μέση της ερήμου. Οι ντόπιοι το αποκαλούν “η όαση της Αμερικής” και όχι άδικα. Σε ένα από τα πιο ξηρά κλίματα του πλανήτη, το χωριό ξεπροβάλλει σε μια απρόσμενη έκπληξη γεμάτη φοίνικες, πράσινο και μια γαλήνια λίμνη. Το νερό της λίμνης δίνει ζωή σε φυτά και δέντρα και οπότε το χωριό είναι καταπράσινο, σε αντίθεση με την τριγύρω περιοχή η οποία χαρακτηρίζεται από γυμνούς αμμόλοφους με ύψος αρκετών δεκάδων μέτρων. Το μυστικό το γνώριζαν μόνο οι οικογένειες της κοντινής πόλης Ica που το επισκέπτονταν για τις διακοπές τους αλλά όλο και περισσότεροι τουρίστες καταφτάνουν μαγεμένοι από το εξωπραγματικό σκηνικό του. Εκτός από το κολύμπι στα νερά της λίμνης, η περιοχή προσφέρεται για μηχανοκίνητες εκδρομές στους κοντινούς αμμόλοφους καθώς επίσης και για σκι στην άμμο. Ο τοπικός θρύλος λέει ότι η λιμνοθάλασσα δημιουργήθηκε, όταν ένας νεαρός κυνήγησε μια όμορφη πριγκίπισσα που έκανε εκεί το λουτρό της. Εκείνη έτρεξε να ξεφύγει, τα νερά έπεσαν στο χώμα και σχηματίστηκε η λίμνη.

Δείτε απίθανες φωτογραφίες

Πηγή: arttravel.gr